A posibilidade de establecer códigos
que regulen e sancionen as conductas require que o individuo
sexa responsable dos seus actos. Se supoñemos, como
fan algúns fatalistas, que nada pode cambiar a decisión
que un individuo toma en calqueira momento, non poderiamos
requerirlle ningunha compensación, nin imporlle ningún
castigo, posto que "non podia facer outra cousa"
As nosas accións veñen sempre
causadas. O propio problema que causa a necesidade de decidir,
determina o abano de posibles solucións que adoptemos
e o suxeito non pode cambiar iso. Ademáis, algunhas
accións son produto da coacción
sobre a vontade do individuo (por exemplo se alguén
me tortura, podo dicir que a miña acción non
é libre). Estas coaccións poden ser externas,
cando coarta a miña decisión un elemento externo
a min (por exemplo outra persoa, o a miña ignorancia
sobre tódolos feitos a ter en conta na decisión).
Pero tamén poden ser internas, cando a coacción
ven imposta por min mesmo, o suxeito que decide (por exemplo,
o medo a decidir pode obrigarme a someterme á vontade
doutro, ou a tomar un soro da verdade)
O fatalismo afirma que tanto as coaccións
externas como as internas son independentes da miña
vontade e que, polo tanto, estou condicionado por elas, de
tal xeito que non podo deixar de facer o que fago e a miña
liberdade de decidir non é máis que un espellismo.
Fronte ao fatalismo, pódese afirmar
que ser libre non é actuar sen ningunha causa, senón
decidir que causas teñen máis peso á
hora de levar a cabo un acto. O individuo é libre de
non deixar que a coacción externa o domine (por exemplo,
pode elexir morrer antes de claudicar ante o torturador).
Para o existencialismo
a característica predominante no home é que
é libre de elexir, mesmo cando elixe renunciar á
súa capacidade de elección. O existencialismo
acepta o determinismo,
porque as nosas accións non xorden do vacío,
senón dun conxunto de feitos, motivacións, razóns
e mesmo da intervención e opinión doutros. Pero
non acepta o fatalismo,
porque, por moi limitadas que sexan as opcións que
nos proporciona o contexto no que xorde o problema, o individuo
ten que decidir sempre.
O ser humano é un ser libre: Fronte
ao determinismo que impera na
natureza, o ser humano non nace con pautas de conducta innatas.Fronte
ao gregarismo
animal, o ser humano é esencialmente social.
A súa natureza desenvolvese en comunidade a través
da linguaxe e as conductas cooperativas.
Pero, a liberdade
humana (entendida como facultade de exercer a súa vontade)
non é absoluta. Hai situacións que escapan ao
control do individuo como, por exemplo, outros feitos anteriores
á súa intervención que non pode modificar.Cando
falamos de liberdade negativa estamos a falar da situación
da persoa cuia conducta non se atopa con ningunha oposición
obxectiva, porque ninguén ten dereito a intervir nela.
Esta liberdade só é posible naqueles ámbitos
nos que unicamento o individuo está involucrado. Este
é o ámbito privado.
Pero, na maior parte dos casos a nosa liberdade
está limitada polo feito de vivir en comunidade e isto
implica que necesariamente deberemos contar co dereito á
liberdade dos demáis. As liberdades que nos recoñece
a comunidade chamámoslle liberdade positiva.
Leer
máis textos>>